Prolog

Wciąż jeszcze o nich pamiętam.
Kroniki ich żyć są prawdopodobnie
jedynymi wartymi opowiedzenia.

* * *

Możemy znów w pełni uwierzyć w ludzi?

* * *

Pozwólcie, że przekażę wam opowieść. Znaną mi opowieść. Opowieść? Nie... ludzie pewnie nazwaliby ją raczej rzeczywistością. Uznaliby ją za prawdę, wyrytą w historii ich gatunku.

Jednak dla mnie cała ta historyczna plątanina nie jest niczym innym jak tylko zwykłą opowieścią. Czasem komedią, czasem tragedią; chwilami przewidywalną, chwilami męczącą - nic tylko iluzje.

Tak, ludzie zawsze są tylko aktorami głupoty.

Odstawiają farsy, tańcząc na litości własnej chciwości, miłości i emocjach. Są głupcami, ignorantami, skąpcami... Niszczą to, co zbudowały ich własne dłonie. Chcą rządzić innymi, stając się jedynymi panami całego świata.

Ciekawe dlaczego?

Dlaczego tylko ludzie nie potrafią żyć w zgodzie z prawami natury, pozostawić wszystkiego tak, jak być powinno? To takie dziwne stworzenia.

W historii, którą mam zamiar wam opowiedzieć, główny bohater również jest człowiekiem... nie. Głównym bohaterem jest właściwie miasto. Miasto-państwo. Ludzie nazywali je No.6. Słyszeliście kiedyś już może tę nazwę? Nosiło ją najpiękniejsze, a zarazem najstraszniejsze dzieło ludzkich rąk. Warte głównej roli w farsie, jak sądzicie?

Jednak... to dziwne, ale z jakiegoś powodu czuję jakiś rodzaj miłości do tego miasta, do No.6. Ujęła mnie zarówno jego baśń, jak i dusze jej bohaterów. Czy to sprawia, że mam ,,duszę''?

Znam dwójkę młodych chłopców.

Noc i dzień; światło i ciemność; ziemia i wiatr; ten, który obejmuje wszystko, i ten, który próbuje wszystko odrzucić. Są tacy różni, a zarazem tak podobni. Obaj głęboko zaplątali się w historię No.6. Ich życia splotły się z miastem.

Co? Kiedy to było, pytacie?

Kto wie. Zdaje się jakby to było wczoraj, a jednocześnie jakby minęło już tysiąc lat. Nie odczuwam czasu w ten sam sposób co ludzie.

Nie czuję żadnej różnicy między momentem, a wiecznością.

Jednak wciąż o nich pamiętam.

Czasem czuję, że kroniki ich żyć są prawdopodobnie jedynymi wartymi opowiedzenia.

A teraz podejdźcie tu.

Opowiem wam historię.

Historię dwóch chłopców i No.6.