Dni Shiona: Część 3

((Puśćcie sobie jakąś smutną muzyczkę i jedziemy z ostatnią częścią Dni Shiona >D))

Kontynuacja części 2

 — Przypuszczam, że życie byłoby odrobinkę prostsze, gdybyś był kapryśny jak twój ojciec. 

 — Och — Shion otworzył usta, pojmując, co matka miała na myśli. — Dlatego tak nagle pomyślałaś, żeby opowiedzieć mi o tacie.

Niektórzy ludzie mieli własny sposób na życie: niczego na siebie nie brali, pozbywali się ciężarów, odwracali się od wszystkiego co stałe.

„Twój ojciec wybrał ten sposób”.

Przyglądająca się walce swojego syna z rzeczywistością matka, postanowiła powiedzieć mu prawdę o jego ojcu.

„Shion... nie uciekaj”.

„Wspierają mnie słowa Nezumiego. Nezumi nigdy nie uciekał. Ani razu nie cofnął się w obliczu losu czy rzeczywistości. A ja stałem tuż za nim”.

„Nawet Safu coś mi po sobie zostawiła”.

„Nie mogę uciec”.

„Nie mogę ich zdradzić”.

„Muszę walczyć — nie dla innych, ale po to, żeby pozostać tym, kim jestem”. 

Pochylił się, by ucałować matkę w policzek.

 — Pójdę już spać. Dobranoc, mamo.

Karan delikatnie pogłaskała białe włosy Shiona.

 — Dobranoc.

Jej wargi poruszyły się nieznacznie, jakby próbowała zmusić się do uśmiechu.

Maleńka mysz leżała skulona na jego łóżku.

 — Tsukiyo.

Malec podniósł główkę, piszcząc cicho, gdy Shion podłożył mu pod nosek trochę chlebowych okruszków i sera. Tsukiyo jednak pokręcił wąsami dwa, trzy razy, nie tykając jedzenia.

Gdy Shion pogłaskał palcem lekko jego plecy, mysz zamknęła oczy.

Hamlet, Cravat, Tsukiyo. Z trzech myszy trzymanych przez Nezumiego, tylko ta jedna pozostała z nim. Małe stworzonko posiadało zarówno spryt, jak i nieprzeciętną inteligencję. Prawdopodobnie wywodziło się od dzikich myszy, żyjących u boku Ludzi Lasu.

Kiedyś Shion przyjął, że skoro nie jest to normalna mysz, to pewnie będzie żyć tyle, co człowiek. Jednak ostatnio zaczął dostrzegać ślady starzenia i słabnięcia u Tsukiyo.

Myszy żyły średnio półtora do dwóch lat. Nawet chomiki dożywały najwyżej trzech.

Tsukiyo pewnie zbliżał się już do swego końca. 

 — Tsukiyo, trzymaj się. Musisz na własne oczy zobaczyć wielki powrót twojego pana. — Shion pogłaskał go delikatnie opuszkiem palca.

Pii, pii.

Tsukiyo pisnął z zadowoleniem, po czym zamknął oczy.

* * * 

 — Co to ma być? — Pomiędzy brwiami Yominga pojawiły się głębokie zmarszczki.

Znajdowali się na pierwszym piętrze kwatery Komitetu Restrukturyzacyjnego, w byłym ratuszu miejskim, zwanym niegdyś Kroplą Księżyca.

Shion i Yoming siedzieli przy stole naprzeciwko siebie w niewielkim pomieszczeniu konferencyjnym. To Shion wywołał Yominga. Na blacie spoczywał rozłożony arkusz elektroniczny. Yoming spojrzał na niego, unosząc brew.

 — Dowód na to, że odciągnąłeś część funduszy byłego No.6.

 — Co?! O czym ty mówisz?

 — Od dłuższego czasu zajmowałeś się, i wciąż zajmujesz, ogromnym majątkiem byłego No.6. Wykorzystałeś swoją pozycję do zagarnięcia dla siebie jak największej ilości pieniędzy. Mówię o sprzeniewierzeniu.

 — Absurd — zadrwił Yoming. — Jestem zajęty. Nie mam czasu na żart jakiegoś dzieciaka.

 — Żart? Tak myślisz? — naciskał Shion. — Przez pewien czas nic nie chroniło majątku No.6, administracja jeszcze wtedy nie funkcjonowała. W tym czasie zniknęło około jednej trzeciej środków. Zwłaszcza złoto — straciliśmy jakieś sześćdziesiąt procent.

 — I twierdzisz, że to moja wina?

 — Tak.

 — To jakaś kpina. Owszem, zajmuję sie funduszami. Ale jak do diabła miałbym pilnować złota w tym całym bałaganie? Nie powinienem ponosić za to odpowiedzialności. 

 — Złoto nie zostało tak po prostu skradzione. Ktoś je przeszmuglował. Zaplanowano to. Jak inaczej masz zamiar wyjaśnić fakt, że pozostałe czterdzieści procent wciąż jest na miejscu? Złodzieje zabraliby wszystko. A do tego złoto, które zniknęło, znajdowało się w najgłębszej części skrytki. Bez względu na zamieszanie, raczej trudno byłoby niezauważonym wynieść spod ziemi kilka ton złota. Posunę się nawet do stwierdzenia, że to niemożliwe. Pozwól, że powtórzę: złota nie ukradli złodzieje. Przeszmuglowano je.

 — I twierdzisz, że to moja sprawka?

 — Jakoś nikt inny nie przychodzi mi na myśl.

Yoming odsunął podbródek, uśmiechając się dobrotliwie.

 — Nazywasz mnie złodziejem? Poważne oskarżenie. Jeśli tego nie odwołasz, spodziewaj się pozwu.

 — Potrzebowałeś sporego kapitału na powiększenie i sprawowanie władzy nad swoją grupą. Więc zabrałeś trochę pieniędzy No.6. Najprostszy i najszybszy sposób, nie sądzisz?

 — Naprawdę próbujesz mnie o to oskarżyć?

 — Te dane... — Shion wskazał podbródkiem na stół. — Zawierają kopię twojego podania i formularza zezwolenia na wypożyczenie ciężarówki, które złożyłeś do Komitetu. Na obydwu jest twój odręczny podpis. Ciężarówka pojechała na wycieczkę do No.4 i spowrotem. A do tego...

Shion dotknął dłonią arkusza. Na ekranie pojawiły się nowe informacje. Yoming wpatrywał się intensywnie w rzędy liczb.

 — Oto lista wpłat na twoje konto w banku No.4. Sporo tego, nie uważasz? Wystarczyłoby dla króla. Wydaje mi się, że bezpiecznie będzie przyjąć, że to spieniężone złoto. Kwoty wciąż rosły. I jest coś jeszcze.

Poruszył palcami.

 — Premie, które wręczyłeś pozostałym członkom swojej grupy. Dość duże. Nawet byli członkowie rządu No.6 tyle nie zarabiali.

 — ...Narażaliśmy nasze życia, by walczyć z No.6 — powiedział cicho Yoming. — Zasługujemy na to.

 — O tym zadecyduje Komitet, nie ty. Wielu innych ludzi również ryzykowało. Niektórzy nawet nie przeżyli.

Shion wstał i zaczął zwijać elektroniczny arkusz.

 — Nadużyłeś publicznych funduszy do wydania rekompensat w ramach samosądu i zagarnąłeś część pieniędzy dla siebie. Można to nazwać jedynie zdradą. Zdradziłeś każdego mieszkańca tego miasta.

Drzwi otworzyły się z hukiem. Do środka weszło dwóch mężczyzn. Drugi i trzeci w hierarchii grupy Yominga. Obydwaj mieli ciemnobrązowe włosy i ponad trzydzieści lat.

 — To koniec, Yoming.

 — Jak mogłeś zrobić coś takiego za naszymi plecami? Ufaliśmy ci!

 — Za waszymi plecami? — Odciął Yoming. — To śmieszne, wszyscy dobrze wiedzieliście, że... — Yoming stracił oddech. Przygryzł wargę. Jego twarz pobladła.

 — Shion, wykiwałeś mnie.

Shion wciąż bez słowa wpatrywał się niewzruszenie w twarz mężczyzny.  

 — ...Wiedziałem, że będziesz niebezpieczny — powiedział łagodnie Yoming. — Nie doceniłem cię, bo wciąż jeszcze jesteś młodzieńcem. To była moja pomyłka.

 — Wszyscy popełniamy w życiu pomyłki, Yoming-san. Ale twoja kosztowała cię własne życie. — Pstryknął palcami. Otworzyły się drzwi do sąsiedniego pokoju, przez które weszło dwóch mężczyzn. Byli tak ogromni, że trzeba było zadzierać głowę, by spojrzeć im w oczy.

 — Co masz zamiar ze mną zrobić? — zapytał Yoming wyzywającym tonem. — Powiesisz mnie na placu?

 — Oczywiście, że nie. Zasłużyłeś się przecież jak nikt inny w upadku No.6. Nie mógłbym o tym zapomnieć. W zależności od decyzji Komitetu, możesz otrzymać wynagrodzenie za swoje czyny, oraz rentę zapewnioną aż do końca twoich dni. Odbierzemy jednak wszystkie twoje fundusze na koncie w No.4. Oczywiście, niniejszym zostajesz usunięty z Komitetu Restrukturyzacyjnego i pozbawiony wszelkich kwalifikacji. Nie możesz robić niczego bez pozwolenia, a miejsce zamieszkania zostało już dla ciebie wybrane. Niezależnie od powodu, masz zakaz przeprowadzania się.

 — A jeśli się nie zgodzę...

 — W takim razie nie będę mógł zagwarantować twojego bezpieczeństwa.

 — Heh, czyli to właściwie pozornie nieszkodliwy areszt. Nowoczesna wersja wygnania. Jeśli skończę z kulką w głowie za robienie czegoś, czego mi nie wolno, nikt nie będzie cię obwiniał. Nikt nie będzie miał podstaw cię obwiniać.

Ogromni mężczyźni stanęli za Yomingiem. Ten podszedł do drzwi, próbując odepchnąć ich od siebie. Nagle stanął, po czym odwrócił się do Shiona.

 — Shion, masz potencjał stać się liderem, jakiego jeszcze nie było. Ani ja, ani nawet burmistrz nie moglibyśmy się z tobą równać. Któregoś dnia spróbujesz zamknąć wszystko w uścisku swojej władzy. Będziesz zimnym, bezlitosnym i wspaniałym dyktatorem.

Śmiech — suchy śmiech rozszedł się w pokoju.

 — A kiedy to się stanie, ciekawe jak Karan będzie na ciebie patrzeć? W jaki sposób spojrzy na ukochanego syna, który stał się potworem? 

Jeden z mężczyzn położył dłoń na ramieniu Yominga. Ten zdjął ją i oddalił się w ciemny korytarz. Drzwi zamknęły się za nim.

 — Nie może nawet odejść bez ostatniego słowa.

 — Ten człowiek nie wie, kiedy przestać.

Numery dwa i trzy spojrzeli na siebie, wzruszając komicznie ramionami. Naraz zwrócili się w stronę Shiona.

 — Shion, nas też oszukano. Nawet byśmy nie pomyśleli, że zrobił coś takiego z publicznymi funduszami.

 — Naprawdę? W danych wyraźnie widać spore sumy przelane na wasze konta.

Shion uśmiechnął się pogodnie do blednących mężczyzn.

 — Ale pozbyłem się tej części. Bez waszej współpracy, nigdy nie wyciągnęlibyśmy zbrodni Yominga na światło dzienne. Jestem wdzięczny.

 — Więc my...

 — Zupełnie nic do was nie mam — Shion wyciągnął do nich dłoń. — Kontynuujcie proszę waszą ciężką pracę na rzecz No.6. Musimy przezwyciężyć trudności wspólnymi siłami. Potrzebna nam wasza pomoc. Mam nadzieję, że się zgadzacie.

Na policzkach mężczyzn znów pojawił się kolor. Naraz złapali dłoń Shiona, kiwając z entuzjazmem głowami. 

 — W takim razie do zobaczenia na popołudniowym spotkaniu — powiedział Shion. — Mam zamiar zaraportować wszystkie szczegóły Komitetowi. Liczę na waszą współpracę.

 — Tak, zaświadczymy o wszystkim. Okażemy też podziękowania za szybką odpowiedź i doskonały osąd sprawy. Będziesz naprawdę wspaniałym liderem dla następnego pokolenia.

 — Dziękuję. Chociaż wątpię, że zasługuję na takie pochwały.

 — Nie musisz być skromny. Nie każdy potrafi przygotować tak dokładne dane, by udowodnić oszustwo. Nawet Yoming nie miał jak argumentować.

 — Wydaje mi się, że nas nie docenił. Myślał, że kiedy zostanie przewodniczącym Komitetu, będzie mógł manipulować danymi jak tylko zechce. Dlatego próbował dostać się na szczyt tak szybko, jak tylko mógł. Z desperacji zostawił nam sporo śladów.

 — Ach, rozumiem. Niesamowite.

 — Tak, rzeczywiście — zgodził się drugi z mężczyzn. — Niesamowite. Cóż, myślę, że czas już żebyśmy zajęli się naszymi zadaniami. W takim razie do zobaczenia.

 — Do zobaczenia.

Mężczyźni wyszli. Shion został sam.

 — Dokładne dane, tak? — Rozłożył arkusz i przejechał po nim dłonią. Obraz zniknął, a wraz z nim słowa i liczby.

Nie posiadał danych, mogących udowodnić przestępstwo Yominga. Prawdopodobnie istniały — Shion jednak nie miał ani czasu, ani sposobności się do nich dobrać. Jeśli ich nie posiadał, wystarczyło je stworzyć. Stworzyć dane, które nie pozostawiałyby Yomingowi żadnej innej możliwości, jak tylko przyznać się do wszystkiego. Nie było to proste zadanie, ale i nie sprawiło Shionowi zbyt wielkich trudności. 

Poszło dobrze. Usunął z drogi jedną z przeszkód. Odsuwałby, niszczyłby, pozbywałby się innych — i co wtedy?

Shion spojrzał przez okno.

„Co ja wyprawiam?”

„Tworzę miejsce na tym świecie, miejsce inne niż No.6 — takie, które istnieje dla ludzi”.

„Kraj, w którym nikt nie zabija i nikt nie zostaje zabity”.

„To w ogóle możliwe?”

Szyderczy śmiech Yominga rozbrzmiewał w jego uszach.

„Co się ze mną stanie?”

Tap. Tap. Słyszał wiatr na zewnątrz. Nie, nie wiatr — czyżby ktoś pukał do okna?

„Nezumi!”

Shion podbiegł do okna i otworzył je na oścież. Wiatr poplątał mu grzywkę. Nikogo tam nie było. Tylko wiatr. Shion padł na kolana, ukrywając twarz w dłoniach.

„Nezumi... dlaczego nie wracasz? Dlaczego cię przy mnie nie ma? Chcę tylko spojrzeć ci w oczy i zobaczyć, że dalej jestem mną, że wcale się nie zmieniłem. Tylko twoje oczy jeszcze mnie tu trzymają”.

„Nezumi, chcę cię zobaczyć”.

Nie popłynęła ani jedna łza. Ryk uciekł spomiędzy jego warg. Należał do zwierzęcia. Ledwie rozpoznawał własny głos.

Włączył się dzwonek. Hałas nie ustawał. Shion wstał, by nacisnąć przycisk na interkomie.

Przez głośnik odezwał się młody mężczyzna.

 — Panie Shion, chciałbym usłyszeń pańskie wytyczne co do projektu nowych władz No.6, który składamy na dzisiejszym spotkaniu.

 — Rozumiem. Już idę do Pomieszczenia Konferencyjnego numer 3.

 — Dziękuję bardzo.

W głosie młodzieńca słychać było nutkę podekscytowania.

 — Już prawie czas, prawda? Pozbędziemy się starych sił politycznych i zbudujemy własne, doskonałe miasto. Nareszcie się zaczyna.

Shion wziął oddech, po czym wezwał imię młodzieńca.

 — Tori, posłuchaj mnie uważnie. Nie ma dla nas czegoś takiego jak stare i nowe siły. Potrzebna nam każda wiedza, jeśli dzięki temu będziemy mogli posunąć się choćby o krok naprzód. Nie mamy innego wyjścia.

 — Ach... racja. Przepraszam.

 — Nie musisz przepraszać. Tylko... — „Powinieneś być chociaż świadom podsłuchu, Tori”. Shion wyłączył interkom, po czym odetchnął głęboko po raz ostatni.

Spojrzał przez ramię, by spojrzeć przez okno.

Tuż za nim rozciągało się rażące światłem niebo.

Shion zamknął okno i odwrócił się od pięknego, nieskończonego błękitu.

==Koniec Rozdziału== 

((Ogłoszenia parafialne! 

Ponieważ w tym tygodniu nie pojawił się rozdział po angielsku, za tydzień u nas rozdziału nie będzie. Ostatni rozdział, Dni Nezumiego, zaczynamy 28.02.13.!))