Historia Poboczna: Extra

Kwiaty dla pięknych dni

Dłoń Shiona zatrzymała się tuż przed półką, na której właśnie sprzątał.

 – Co to jest? – mruknął do siebie.

 – Shion, dość się już napracowałeś. Na dziś wystarczy, więc zrób sobie przerwę. Przyniosłem ci kawę. Mam jeszcze ciasteczka, chociaż swoje już odleżały.

Rikiga wołał go z tacą w ręku. Kawa i ciasteczka należały do produktów, które trudno było znaleźć w Zachodnim Bloku. 

W powietrzu unosił się przyjemny zapach.

 – Zatrudnienie cię było chyba najlepszą decyzją, jaką w życiu podjąłem – powiedział Rikiga. – Potrafisz zrobić wszystko, od posortowania rachunków po uprzątnięcie biura. Ze świecą szukać takiego pracownika.

 – Chociaż niestety na ochroniarza się nie nadaję – dodał Shion z krzywym uśmiechem.

 – O to się nie martw, nigdy nie dałbym ci tak niebezpiecznego zadania. Brudna robota pasowałaby bardziej pewnej słabej aktorzynie.

 – Mówisz o Nezumim?

 – A o kim innym mógłbym mówić? Toż to podstępny, zdradziecki, nieuczciwy drań.

 – Jesteś zawsze okropnie szorstki, kiedy chodzi o Nezumiego, zauważyłeś?

 – Muszę być – odparł rzeczowo Rikiga. – Wystarczy, że raz się przed takim odsłonisz, a wgryzie się w ciebie i wyssie wszystko, aż zostaną tylko suche kości. A teraz zajmij się, proszę, swoją kawą, zanim wystygnie.

 – Ach, przepraszam. Co za uczta, dziękuję. Dawno takiej nie widziałem.

 – Widzę, że nie wiedzie ci się najlepiej – zaczął Rikiga głosem pełnym sympatii. – Gdybyś tylko miał ochotę, byłbym naprawdę szczęśliwy, mając cię tu na stałe. Ze mną na pewno mieszkałoby ci się znacznie lepiej niż z Eve.

 – Nie, dziękuję... jest w porządku.

 – Naprawdę cię to satysfakcjonuje?

 – Tak. Bardzo. Nigdzie nie byłoby mi wygodniej niż w tamtej piwnicy.

 – W tym pokoiku? Z książkami po sufit?

 – Tak.

Jakże piękne było to miejsce, w którym kryły się całe światy. Kilka tysięcy tomów; ogromne pokłady wiedzy; historie; słowa czasem łagodne, a czasem cierniste jak róża; nonszalanckie konwersacje; sekretne szepty; drżące serce; nowe odkrycia; gorąca zupa; piękne, głębokie, szare oczy. 

Ten pokój krył wszystko, czego Shion mógł chcieć.

Rikiga westchnął.

 – Chciwy to ty na pewno nie jesteś.

,,Nie jestem? Nikt nie jest bardziej chciwy ode mnie. Z pewnością nikt nie chce go tak bardzo, jak ja''.

 – Nie potrzebujesz niczego? Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ci to zapewnić – Rikiga pochylił się naprzód.

 – Nie, niczego nie... a, chociaż...

 – Hm? Co takiego? Chleb? Mięso? Ciepły płaszcz?

 – Nie, ja... zastanawiałem się, czy mógłbym może obejrzeć sztukę...

 – Sztukę?

 – Tak. Zawsze chciałem zobaczyć Nezumiego na scenie...

Rikiga odsunął podbródek. – Występ Eve, mówisz. Pamiętam, że dyrektor teatru gadał coś o biletach dla vipów czy czymś takim. Hah, to dopiero żart!

 – Trudno będzie zdobyć jakieś miejsca?

 – Oczywiście, że nie! – odpowiedział zirytowany Rikiga. – Ja i dyrektor jesteśmy starymi przyjaciółmi. Dałby mi setki biletów na występy takich jak Eve. Bułka z masłem.

 – Naprawdę, Rikiga-san?

 – Pewnie. Zabiorę cię gdzie tylko zechcesz. Możesz nawet zaprosić przyjaciół, ha ha ha! Poza tym, wiesz... – Rikiga odchrząknął niezręcznie. – Chyba można powiedzieć, że występ Eve jest warty obejrzenia. Znaczy, bardzo przyzwoity jak na takie miejsce.

 – Mogę zabrać Inukashi?

 – Oczywiście, jeśli tylko chce... co?! Kogo?!

 – Chciałbym zaprosić Inukashi.

 – Dlaczego mam zabierać ze sobą tego szczeniaka?!

 – Inukashi to mój przyjaciel, a naprawdę niewielu ich mam. Poza tym uwielbia słuchać śpiewu Nezumiego.

 – ...Dobry boże. Może trochę na to za późno, Shion, ale nie obracasz się w najlepszym towarzystwie. Powinieneś zacząć sobie szukać jakichś porządnych przyjaciół.

 – Ale jestem przekonany, że ty i Inukashi jesteście najbardziej interesującymi i najwspanialszymi ludźmi, jakich dotąd spotkałem – oświadczył pewnym głosem Shion. Tak właśnie uważał. Ci dwaj należeli do osób, których nigdy nie spotkałby w No.6. Nigdy nie miał jeszcze ciekawszej kompanii.

 – Jak mówiłem, nie wrzucaj mnie z nim do jednego wora. Ale dobrze, niech będzie. W porządku. Zabiorę ciebie i kundla.

 – Dziękuję! Jestem naprawdę wdzięczny, Rikiga-san.

 – Nie przejmuj się. Po prostu nie potrafię ci odmówić. No, dokończ to ciastko. Zrobię ci kanapkę, żebyś wziął ją sobie do domu, jak będziesz wracał. Oczywiście, to nie część twojej zapłaty. Nie musisz czuć się zobowiązany, po prostu potraktuj to jako dodatek za sprzątanie. Biuro wygląda dzięki tobie znacznie lepiej.

 – Och, to mi przypomniało... – Shion pokazał mu okładkę starego magazynu, który znalazł wcześniej na półce. Na zdjęciu widniał tłum ludzi. Ustrojona panna; młodzieniec w kapeluszu z piórami; staruszka ze srebrnym szalem; starzec owinięty płaszczem o niesamowitych zdobieniach; mężczyźni, kobiety, dzieci. Wszyscy uśmiechnięci. Niektórzy tańczyli; ktoś miał w ręku instrument strunowy; inny zdawał się śpiewać. Zdjęcie zachowało życie i radość, które nie zbladły z wiekiem, jak papier, z którego wykonano okładkę.

 – Ach, to Festiwal Kwiatów – powiedział Rikiga.

 – Festiwal Kwiatów?

 – Tak. Obchodziliśmy go kiedyś, gdy to miasto było jeszcze małe i piękne. Urządzano go w pełni wiosny. Modliliśmy się do bogów i dziękowaliśmy za pobłogosławienie naszej ziemi.

 – Wyglądają jakby świetnie się bawili. Nie mogłem oderwać wzroku.

 – Masz rację. Ludzie pamiętali wtedy jeszcze o szacunku i wdzięczności bogom. Ach, wracają wspomnienia. Grupa śpiewaków przyjeżdżała wtedy z daleka, tylko na ten jeden festiwal. Śpiewali dla Boga jak nikt inny. Są na okładce, to te kobiety z kwiatami.

 – Te kobiety... skąd były?

 – Nie jestem pewien. Pamiętam, jak ktoś mi opowiadał, że mieszkają w najgłębszej części lasu, ale nigdy nie miałem pewności. Pojawiały się na festiwalu i znikały następnego dnia. Jak tak o tym pomyśleć, dziwni ludzie byli w tej ich trupie. Ale zanim No.6 zostało skończone, i po nich, i po festiwalu nie było już śladu.

Rikiga westchnął ciężko. Jego spojrzenie wędrowało w powietrzu, jakby czegoś szukając. Shion spojrzał na piękne śpiewaczki w ich białych kostiumach z białymi zdobieniami w kształcie kwiatów.

Z jakiegoś powodu przypominały mu Nezumiego. 

***

 – Festiwal?

Nezumi wyprostował nogi.

Znajdowali się w podziemnym pokoju. W piecu buchał ogień, a myszy skuliły się w cieple płomieni.

 – Tak. Pożyczyłem je. To zdjęcie z festiwalu. – Shion położył gazetę za Nezumim. Ten spojrzał na nią tylko, nie wykazując żadnego zainteresowania.

 – Co z tego? – zapytał.

 – Ta kobieta wygląda jak ty.

 – Jak ja? Z której strony? Jest pyzata, w porównaniu do mnie i ma płaski nos.

 – Może i wyglądasz lepiej, za to ona wygląda na szczęśliwą. Prawie słyszysz śpiew i zgiełk tłumu. Festiwal Kwiatów – mruknął do siebie. – Ciekawe jak wyglądał.

 – Co było to było. – Nezumi zamknął czytaną właśnie książkę i wstał. – Stracona przeszłość, wyblakłe dni, festiwal, który ostał się już tylko w mglistych wspomnieniach. Na co mi to? Tylko pewien sentymentalny, wychowany pod kloszem chłopiec mógłby znaleźć dla tego jakiś użytek. Ot, zrobić sobie zabawkę.

 – ...Pomyślałem, że może mógłbyś to zaśpiewać.

 – Co?

 – Miałem przeczucie, że może znasz piosenkę z festiwalu.

 – Ja? Niby dlaczego? Dla twojej informacji, Shion, nie wiem prawie nic o Festiwalu Wiosny.

 – Festiwalu Kwiatów.

 – Kwiatów. Bez różnicy. W każdym razie, nie mam z tym nic wspólnego.

 – Tak, ale...

Nezumi nagle szarpnął Shiona za włosy.

 – Ał! Za co to? – zaprotestował Shion.

 – Jaka to miałaby być piosenka? 

 – Ha?

 – Ta z festiwalu. Jak myślisz, jaka by była?

 – Eh? Cóż, wydaje mi się, że, wiesz...

 – No jaka?

 – ...Radosna, chyba. Długa zima nareszcie dobiega końca, a pora narodzin właśnie się zaczyna. Niebo przybiera barwę błękitu, a wiatr staje się miękki i miły. Powietrze nabiera świeżego smaku, a ptaki i owady pojawią się wokoło. Nie robi ci się od tego jakoś lżej na sercu?

Nezumi usiadł z powrotem ze skrzyżowanymi nogami.

 – Ach tak. Więc świętowaliby tym przyjście pięknej pory roku.

 – Tak. Raz schowany w swojej skorupie świat znów wyszedłby na słońce. Rolnicy wróciliby na pola, a dzieci mogłyby bawić się na zewnątrz. Jak by to powiedzieć... to pora roku, niosąca nadzieję.

 – A przyszłość mogłaby nieść tylko rozpacz. Na to akurat szanse są większe.

 – Dlatego urządzano festiwal. – ,,Ludzie chcieli zamienić rozpacz w nadzieję, pecha w fortunę, cierpienie w szczęście. Ludzie mają nadzieję. Dlatego modlą się do Boga. Dlatego ofiarują mu pieśni, modlą się, szukają Jego ochrony''.

 – Żałośnie trzymali się Boga – stwierdził krótko Nezumi.

 – Próbowali żyć z Nim w harmonii – poprawił go Shion.

Nezumi nie odzywał się przez kilka chwil.

 – Shion.

 – Hm?

 – W No.6 nie ma żadnych festiwali?

 – Nie. Jest tylko Święty Dzień, ale z festiwalem nie ma nic wspólnego. Nie ma śpiewów, tańców, ani radości. Nezumi, wydaje mi się, że festiwale rodzą się tylko, gdy ludzie są wolni. Nie ma ich wśród zdominowanych, uwięzionych ludzi... mylę się?

Nezumi nie odpowiedział.

Zamknął jedynie oczy i wziął kilka cichych oddechów.

***

Tłum ludzi w teatrze ocieplał powietrze własnymi ciałami.

 – Co za frekwencja – odezwał się Shion. – Nie spodziewałem się czegoś takiego.

 – Uh, ten to ma kwitnący biznes – stwierdził kwaśno Rikiga, cmokając językiem. – Dyrektor pewnie śpi na pieniądzach. Ma niezłą rękę do interesów. Cholera!

 – Po prostu przeciągnij Eve do siebie – zaśmiał się Inukashi. – Wszyscy przyszli tylko dla niego. Gdybyś go miał, to ty byś tu rozdawał karty.

 – Co? Sugerujesz mi bratanie się z tym podstępnym lisem? Daruj sobie żarty z łaski swojej. Niczego bardziej nienawidzę niż jego. Jest praktycznie moim arcywrogiem.

 – Przestań ściemniać! – zawył Inukashi. – Jesteś jego największym fanem. Przychodzisz prawie na każdą sztukę.

 – Zamknij się! Nawet stopy tu nie postawiłem odkąd odkryłem, kim naprawdę jest. Jestem tu dziś tylko i wyłącznie dlatego, że Shion okropnie chciał iść i nie było mowy o negocjacjach, więc nie miałem wyboru...

 – Czyli po prostu chwyciłeś okazję.

 – Powiedziałbym raczej, że to ty tu chwytasz okazję, Inukashi – odciął się głośno Rikiga. – Umarłbyś, gdybyś nie obejrzał występu Eve. – Mężczyzna przed nimi odwrócił się na jego głos. Jego broda i masywna sylwetka tworzyły wokół niego przerażającą aurę.

 – Zamknąć mi się tam z tyłu.

 – Och... bardzo przepraszam. – Rikiga pochylił głowę. Światła zgasły jakby na niesłyszalny sygnał. Zabłysło nowe, pojedyncze, oblewające swą strugą środek sceny. Wyszedł na nią Nezumi – nie, Eve.

Tylko jedno światło. Żadnych mikrofonów, orkiestry, żadnej scenografii.

Skądś ciągnął przeciąg, a Shion czuł jak chłód układa się u jego stóp. Cicha piosenka rozbrzmiała ponad tłumem.

 – To ,,Błyszczące Rzeczy'' – ktoś szepnął. Pieśń ta należała do wiernej, zakochanej kobiety. Była czysta i delikatna, a jednak przepełniona pasją.

Shion mógł tylko słuchać z zapartym tchem. Już pierwsza piosenka skradła mu serce. Zdawało mu się, że istniał tylko i wyłącznie, by wsłuchiwać się w śpiew Eve.

Gdy pieśń ucichła, w sali zapadła cisza, za którą podążyły gromkie brawa. Dość donośne, by cały budynek zdawał się drżeć.

Eve uśmiechnął się z gracją i powoli pochylił głowę.

Potem nadeszła druga pieśń. 

Duchu mój, duchu mój,

Skąd dziś przybywasz? Dokąd odejdziesz?

Chcę cię trzymać w ramionach, a jednak

Czyżbyś odejść chciał

Z wiatrem gnać ku niebu?

A tu może zlecisz

Z deszczem spaść ku ziemi?

 – Pieśń żałobna – zatrząsł się Inukashi. – Zaśpiewał ją kiedy mama umarła...

Czy otoczysz mnie ciepło

Światłem swym?

Duszo ma, nim z wiatrem zbratasz się, nim w deszcz przemienisz się, nim światłem staniesz się

Jeszcze tylko raz

Wróć w me ramiona,

Bo któregoś dnia i ja wiatrem się stanę,
Tak jak deszczem, tak jak i światłem

Znów obejmę cię

Obejmę cię

Ktoś pociągał nosem. To stojący przed Shionem masywny mężczyzna płakał.

Trzecia piosenka była lżejsza, z taneczną wstawką. Czwarta mówiła o utraconej miłości między młodymi kochankami. Eve śpiewem opowiadał jedną historię po drugiej.

Aż wreszcie nadeszła ostatnia.

 – Pieśń z dalekiej przeszłości i dalekiej przyszłości. Piosenka dla tych, którzy wierzą w to, co nadejdzie – ogłosił Eve. Uspokoił oddech i zaczął śpiewać.

Wiosna przyszła 

Kwiaty kwitną

Błękitne niebo, słodki wieje wiatr

Chodźcie wszyscy, chodźcie tu

Chodźcie śpiewać

Wszyscy razem

Chodźcie tańczyć

Bo dziś znów Festiwal Kwiatów zaczął się;

Kwieciste Kule

Święto wszystkim tym, co w jutro wierzyć chcą

Eve zamachnął szeroko ręką. W powietrze poszybowały tańczące płatki kwiatów. Wszystkie kolory i kształty, tysiące, dziesiątki tysięcy miękkich płatków spadły niczym deszcz. Oczywiście, była to tylko iluzja.  Nie przeszkadzało to jednak Shionowi dostrzegać prawdziwych kwiatów.

Daj nam żyć i celebrować

Daj nawzajem się miłować

Własną dłonią chwycić jutro

Bo dziś znów Festiwal Kwiatów zaczął się;

Kwieciste Kule

Piękny dzień dla Boga i Bożego ludu jest

 – Hej, to... – Rikiga wstrzymał oddech. Miał rację. Piosenka pochodziła z Festiwalu Kwiatów. Piosenka nadziei.

,,A więc jednak zaśpiewałeś, Nezumi''. – Shion zamknął oczy, kładąc dłoń na piersi. – ,,Nezumi, któregoś dnia, razem...''

Przemówił w myślach do chłopca na scenie.

,,Któregoś dnia, razem urządzimy prawdziwy festiwal. Kiedy pokój nareszcie nadejdzie, razem odtworzymy Festiwal Kwiatów. Na pewno''.

,,Nie przeszkadza ci, że nazwę to nadzieją, prawda?''

Piosenka ucichła.

Eve pochylił wdzięcznie głowę w głębokim ukłonie.

==Koniec==

((Wybaczcie, że kazałyśmy na siebie czekać =w=))

Dni Nezumiego: Część 2

Kontynuacja części 1.

Algi poderwały się nagle. Gwałtownie, niczym młode drzewko rzucane na silnym wietrze.

Niespokojny ruch.

Srebrna ryba wypłynęła nagle z kępy glonów, tnąc wodę przed sobą. Przez krótki moment Nezumi widział dokładnie jak połyka połowę mniejszej rybki. Drapieżnik i ofiara. Jedzący i zjadany.

Wszystko to trwało zaledwie moment. Algi szybko powróciły do poprzedniego stanu, a ryba zmierzała spokojnie naprzód, jakby nic się nie stało.

Nezumi znalazł na dnie błękitny kamień. Podniósł go bez wahania. Kamień ten nie był ani specjalnie piękny, ani błyszczący. Ot szorstki i pozbawiony kształtu.

Oddech uwięziony w gromadzie bąbelków uciekł spomiędzy jego warg. Nagle nie mógł już oddychać. Wiedział, że tylko we śnie człowiek, taki jak on, mógłby pozostać pod powierzchnią na dłużej.

Nezumi wyciągnął ręce, płynąc ku górze.

Słońce wyjrzało zza chmur, a powierzchnia lśniła bielą. Czarny cień przecinał lustro wody. Rzucało je powalone drzewo. Pień zwisał w połowie nad źródłem, a korzenie wystawały znad ziemi. Nezumi złapał jedną z gałęzi i podciągnął się na niej. Woda spłynęła po jego uszach, a włosy przylepiły się do szyi i ramion. Wypuścił resztki powietrza i napełnił płuca nowym.

Część korzeni drzewa nadal tkwiła w ziemi i dzięki temu konary wciąż chronił gąszcz liści oraz wystających na wszystkie strony gałązek. Nezumi, przerzuciwszy nogę przez pień, wziął kolejny oddech. Nie spodziewał się w tym miejscu drzewa takich rozmiarów. Ta niezwykła oaza rzeczywiście kryła w sobie niezliczone skarby.

Nagle kątem oka dostrzegł ruch. Dokładnie tam, gdzie zostawił swoje rzeczy. Ruchomy cień wyglądał na człowieka.

Pii, pii!

Pii, pii, pii!

Myszy piszczały zacięcie. Obnażały kiełki na podejrzany ludzki cień tuż przed nimi.

 — Ał! Przestań! Ała! — krzyczał głos. Należał do mężczyzny. — Boże, skąd tu te cholerstwa? Spadać! No już! Przestańcie mnie gryźć! Cholera, usmażę każde z was i zjem. Ał, moje ucho!

Najwyraźniej myszy zdążyły przypuścić atak. Mężczyzna jęczał coraz głośniej.

 — Ał, ał, ał! Cholera, wy małe...!

Próbował uciec, pozostawiając za sobą jedynie przekleństwa. Zamachnął ramieniem, próbując pozbyć się myszy. W dłoni ściskał rzeczy Nezumiego.

Nezumi stanął na powalonym pniu z kamieniem w ręku.

 — Hej, panie złodzieju!

Mężczyzna podskoczył, odwracając się w jego stronę. Nezumi zamachnął się i rzucił kamień prosto w jego twarz, zrzucając się tym samym z drzewa do wody. Podpłynął do brzegu.

Niedoszły rabuś klęczał na trawie, ukrywając twarz w dłoniach. Spomiędzy jego palców wypływała krew. Hamlet i Cravat wskoczyli na ramię ubierającego się w pośpiechu Nezumiego.

Myszy przekrzykiwały się nawzajem, jakby próbowały wszystko mu opowiedzieć.

 — Wiem przecież, widzę, widzę. Odwaliliście kawał dobrej roboty — Nezumi pogłaskał palcem ich maleńkie główki. Cravat zanurkował do jego kieszeni, a Hamlet usadowił się na głowie swojego pana.

 — Uh... boli! Moje oczy... Oślepłem! Pomocy! — Mężczyzna zamachał w powietrzu zakrwawioną dłonią.

 — Celowałem w środek czoła, a cel mam dobry. Jeszcze nigdy nie spudłowałem. Powiem nawet, że zupełnie nic ci nie zrobiłem.

Klęczący człowiek spojrzał na Nezumiego, nie odrywając dłoni od czoła.

 — To ma być nic?! — zapytał z niedowierzaniem.

 — No raczej. Mogłem wbić ci ten kamień głębiej. Widzisz, okazałem złodziejowi litość. Powinieneś być wdzięczny.

Mężczyzna zdjął rękę z twarzy. Krew wypływała z rany na środku czoła, spływając w dół po skórze.

 — Ty to nazywasz „nic”?

 — Oczywiście. Mózg i czaszka cała. Tylko małe skaleczenie. Powiedziałbym nawet, że to dość pobłażliwa kara dla złodzieja.

 — Och, dziękuję — usłyszał przesiąkniętą sarkazmem odpowiedź. — Na pewno sprawdzę jeszcze w szpitalu czy z tym mózgiem w porządku. O boże, jak boli! Kłuje jak cholera! — Jęczał mężczyzna, obmywając twarz. Wyciągnął z bawełnianej torby, którą niósł na plecach, szereg butelek wypełnionych różnokolorowymi płynami. Umiejętnie zmieszał ze sobą kilka z nich, tworząc liliową miksturę, którą nałożywszy na szmatkę i przycisnął do rany.

 — Hmm, to powinno wystarczyć. Przestanie krwawić do jutrzejszego poranka. — Człowiek uśmiechnął się, zawinąwszy materiał wokół czoła. Był opalony, a wokół jego ust i oczu widniały głębokie zmarszczki. Wśród poczochranych włosów przebijały się siwe kosmyki. A jednak głos i spojrzenie miał żywe, można nawet powiedzieć — młodzieńcze.

Jego wiek pozostawał więc zagadką. Nezumi nie potrafił stwierdzić, czy ma do czynienia z młodym, czy starym człowiekiem, ale złodziej wciąż pozostawał złodziejem.

 — Powiem ci coś, chłopcze... — Gdy mężczyzna włożył już butelki z powrotem do torby, odwrócił się do Nezumiego i zaczął mówić z uśmiechem. Jego ton przywodził na myśl nauczyciela, opowiadającego uczniom o nauce, jaka jeszcze ich czeka.

 — Teraz jak ci się przyglądam, widzę, że niezła z ciebie piękność. A taka piękność nie powinna pływać nago w miejscu jak to. Niebezpiecznie tu — pełno włóczęg i innych typów spod ciemnej gwiazdy. Pływać sobie tak bez ani kawałka szmaty, pod którą można się ukryć — jesteś jak słodka owieczka, która zaplątała się pomiędzy wilki. Trzeba uważać, chłopcze, uważać.

 — Dziękuję, nie spodziewałem się wykładu od złodzieja. Dobrze wiedzieć, że nawet nie wiesz, co to skrucha, staruszku.

 — Staruszek? Nazywasz mnie staruszkiem?

 — No chyba nie siebie, prawda? Ani ze mnie starzec, ani złodziej.

Mężczyzna zamrugał. Dwa razy. Trzy. Cztery. Gdy przestał, wybuchnął śmiechem.

 — Ha ha ha! To dopiero! Ha ha ha ha! To było dobre! Ostry masz język jak na taką ładną buźkę. Ha ha ha! Ciekawy przypadek! — rechotał. — Ha...

Śmiech mężczyzny ucichł. Nezumi przycisnął nóż do jego gardła.

 — Masz naprawdę wnerwiający głos — syknął Nezumi. — Nie mógłbyś się uciszyć na mome... albo może lepiej na stałe... — wyszeptał do jego ucha, nachylając się zza niego. Nezumi wiedział doskonale, jak wielki strach siał w ludziach jego szept, gdy mieli nóż na gardle. Wiedział też jak wielką rolę odgrywał ten strach w unieruchamianiu ofiary.

Mężczyznę przeszedł dreszcz.

 — Och... nie no, czekaj chwilę. Nie musisz uciszać mnie nożem. Naprawdę, przykro mi. Przeproszę, jeśli cię obraziłem. Przepraszam.

Nezumi opuścił nóż. Człowiek przejechał dłonią po swoim gardle, poruszając ustami. Uciekło z nich długie westchnienie.

 — Boże, niecierpliwy jesteś, a nie wyglądasz. Myślałem, że będziesz miał bardziej powabne maniery.

 — Maniery zachowuję dla innych ludzi, powabniejszych od ciebie. Jesteś złodziejem. Próbowałeś się zakraść i zwędzić cudze rzeczy. Chyba bardziej zasługujesz na poderżnięcie gardła niż na moje maniery.

 — Zabiłeś w ogóle kiedyś człowieka? — Mężczyzna spojrzał na Nezumiego spod krzaczastych brwi. — Zabiłeś już kogoś tym nożem, młody?

 — Nie muszę odpowiadać złodziejowi.

 — Nie, nie zrozum mnie źle. Nie próbowałem ukraść twoich rzeczy.

Nezumi spojrzał na niego bez wyrazu.

 — Naprawdę — nalegał obcy. — Uwierz mi. Tutaj, tu masz dowód.

Włożywszy rękę do swojej torby i zaczął z niej wyjmować przeróżne przedmioty. Kilka fiolek leków, torebkę wędlin, bukłak z wodą, zawinięty w papier bochenek chleba, kostkę sera, sól kamienną i niewielką sakwę. Otworzył ją, ukazując Nezumiemu stosik złotych monet.

 — Widzisz? Wybacz, ale wiedzie mi się trochę lepiej niż tobie. Nie potrzebuję cię okradać. Mam nadzieję, że teraz już rozumiesz.

 — Ani odrobinę. — Nezumi wzruszył tylko prawym ramieniem.  — Mam gdzieś jak ci się wiedzie. Próbowałeś gdzieś odmaszerować z moimi rzeczami. Nic więcej się nie liczy. Jesteś złodziejem i nie dam ci się z tego wyłgać.

 — Chyba już nic na to nie poradzę. W takim razie ta rana... — Delikatnie dotknął swojego czoła. — ...Jest moim znamieniem Kaina. Kara już mnie spotkała, krew mi z głowy cieknie i pogryzły mnie myszy. Nie możesz po prostu uznać, że swoje wycierpiałem?

 — Wygodne te twoje założenia, nie sądzisz? — Nezumi przerzucił swój bagaż przez ramię, uśmiechając się nieznacznie. Nagle wszystko zdało się być takie głupie. Słońce skłaniało się już ku zachodowi. Musiał poszukać sobie miejsca do spania. Nie miał już czasu na rozmowy z niedoszłym złodziejaszkiem.

 — O, już idziesz? — Mężczyzna podniósł się. Był wysoki i chudy. Od góry do dołu okrywała go biała, znoszona tkanina, a nogi chroniły brudne, skórzane sandały.

 — Naturalnie. Wolałbym już skończyć te pogaduszki ze złodziejem.

 — Przecież mówię, że nie jestem złodziejem. Chciałem tylko coś sprawdzić.

 — Sprawdzić?

 — Tak, sprawdzić skąd jesteś.

 — I co byś zrobił z tą wiedzą?

Mężczyzna wyprostował się.

— Nie, myślałem... że może jesteś z No.6. Tak tylko mi się zdawało.

No.6.

Nie spodziewał się usłyszeć tej nazwy w takim miejscu.

No.6.

Sztuczne miasto, nazywane przez niektórych utopią, mające być urzeczywistnieniem ludzkiego intelektu i nadziei na przyszłość, a które szybko stało się zwykłym potworem. Miasto, które zawaliło się pod ciężarem własnego obrzydlistwa.

„Nezumi, zaczekam tu na ciebie. Będę czekał”.

Głos Shiona odbijał się w jego uszach.

 — Aha, rozumiem. Czyli jednak jesteś z tego miasta. — Wędrowiec doskoczył do Nezumiego, próbując złapać jego rękę.

 — Nie dotykaj mnie! — Nezumi odepchnął zbliżającą się do niego dłoń. Nie chciał użyć do tego aż tyle siły, jednak mężczyzna zachwiał się i, cofając, wstawił stopę do wody.

 — Nie musisz być taki wrogi — powiedział. — Po prostu skoro jesteś z No.6, jest sporo rzeczy, o które chciałbym cię zapytać.

 — Nie mam ci nic do powiedzenia. Nie jestem z No.6

 — Ale coś o nim wiesz. Czy to prawda, że miasto zostało zniszczone? — Na twarzy człowieka widać było napięcie. Kąciki jego oczu drgały nieznacznie, uniesione w górę. 

 — Wszędzie słyszę plotki, ale nikt nie zna prawdy. A ty chyba znasz. Widziałem u ciebie próżniowo pakowane jedzenie i LEDową latarkę. To z No.6, nie? Nie znam żadnego innego miejsca, w którym można dostać coś takiego.

Przed odejściem Nezumiego, Karan i Shion spakowali mu do torby przeróżne rzeczy, Karan z twarzą matki żegnającej syna, a Shion w grobowej ciszy. 

„Naprawdę się żegnamy”.

Nezumi dopiero wtedy faktycznie poczuł, że się rozstają. Obserwując niemal gderliwy wyraz na twarzy Shiona, jego usta zaciśnięte sztywno w cienkiej linii.

„Jutro odejdę. Shion zostanie, a ja odejdę”. 

Ich życia, cudownie połączone cztery lata temu, rozchodziły się teraz, idąc osobnymi ścieżkami. Nezumi i Shion mieszkali razem przez mniej niż pół roku. Tak krótko w porównaniu z dniami, które spędził wcześniej sam, i tymi, które miały jeszcze nadejść. Krótki, a zarazem intensywny okres.

„A jeśli w przyszłości nadejdzie i taki czas, który znacznie silniej zakorzeni się w pamięci niż ten, który z nim spędziłem?” 

Nezumi pokręcił głową. No.6 upadło. Wypełnił swój cel.

„Więc jest w porządku”.

Shion należał do przeszłości. Choć na zawsze miał pozostać we wspomnieniach Nezumiego, nie miał nic wspólnego z teraźniejszością. 

Musiał określić granicę. Inaczej nie mógłby ruszyć naprzód. Uwięziony w przeszłości, nie potrafiłby żyć dalej.

Miał już dosyć. Dosyć ciągnięcia wszystkiego za sobą, noszenia na swoich barkach tego, co powinno było minąć. Nie chciał już tego.

 — No dalej, nie odpowiesz mi? — Błagalny ton zawładnął głosem mężczyzny. — Słyszałem plotki. Pełno plotek. Słyszałem, że No.6 upadło, ale inni mówią, że to tylko kłamstwo i miasto nadal tam jest, że ma się dobrze. Sam nie wiem, co o tym myśleć.

 — Zawsze możesz sprawdzić.

Wędrowiec odsunął podbródek, a z jego gardła wydostał się burczący odgłos.

 — ...Ale No.6 jest tak daleko. 

 — Tylko jakieś pół roku marszu. To dość blisko.

 — Pół roku... na samą myśl kręci mi się w głowie. — Mężczyzna wypuścił tak długie westchnienie, że całe jego ciało zdawało się zmaleć.

 — Co z ciebie za podróżnik, staruszku? A może osiedliłeś się gdzieś na tym pustkowiu?

Włóczęga uniósł wargę, ukazując część zaskakująco białych zębów. W jego głosie nie było już ani śladu żałości sprzed kilku sekund.

 — Och, nie byłbym taki pewien, że to niemożliwe. Lepiej się tu mieszka niż myślisz.

Ziemia w większości nie nadawała się do zaludnienia, oczywiście za wyjątkiem sześciu miast i ich okolic — wiadomo to było od lat.

Ludzie zbudowali miasta w poszukiwaniu za dobrym miejscem, glebą i warunkami do życia. Ci, którzy nie mogli dostać się do środka, musieli albo umrzeć, albo kurczowo trzymać się swoich miejsc w pobliżu miast.

Jednak wędrując poprzez pustkowia, Nezumi zauważył, że nie wszędzie dominowały nieużytki, pozbawiające szans na życie. Widział więcej zieleni i oaz niż gdy wędrował z babką; co chwila pojawiały się źródełka, trawiaste zbocza i bagna.

Zdawało się, że środowisko nagle i szybko powraca do poprzedniego stanu, choć Nezumi nie mógł stwierdzić, czy to ziemia się odradza, czy po prostu nastąpiła chwilowa poprawa. Był przekonany, że nikt nie miał pewności.

Wiedział jednak jedno: zarówno ziemia jak i ludzie potrafili się zaadaptować.

Ludzie zbierali się wokół źródeł wody, tworząc niewielkie społeczności. Nawadniali pola, sadzili nasiona, zajmowali się bydłem, rozmnażali się, wychowywali dzieci. Pomimo okropnych warunków dawali sobie radę z daleka od sześciu wielkich miast.

„Shion, świat wciąż się zmienia. Bez przerwy się porusza i przekształca. Zauważyłeś? Usłyszałeś dźwięki zmian, ruchy w twoim gnieździe?”

Przemówił w myślach do Shiona, walczącego teraz pewnie w nowonarodzonym mieście.

 — O, już wiem. Co ty na to: może zostaniesz dzisiaj u mnie, młody? W ramach zadośćuczynienia zapewnię ci nocleg. Usiadłbyś ze mną i opowiedział swoją historię? To mała chatka, ale mam łóżko i wannę. To całkiem niezła kwatera jak na tę okolicę.

 — Podziękuję.

 — Dlaczego? To ciepłe łóżko i gorąca kąpiel. 

 — Mógłbyś mi zaoferować kąpiel w diamentach, a i tak bym odmówił. Nie mam zamiaru postawić stopy w domu złodzieja.

 — Jak mówiłem, nie jestem złodziejem. Pochodzę z No.6... — Mężczyzna urwał nagle. Nezumi słyszał rżenie koni i odgłosy kopyt. Głosy grupy jeźdźców. Złe przeczucia były tak namacalne, jakby wisiały w powietrzu.

 — O nie. Przyszli po nas. — Kolor zniknął z twarzy wędrowca. W swojej próbie ucieczki potknął się, lądując na ziemi.

 — Tam, widzę go! Tam jest! — Trzech mężczyzn wyłoniło się spomiędzy krzewów. Wszyscy ogromnych rozmiarów. Jeden o śniadej skórze, pozostałych dwóch o jasnej.

 — Znaleźliśmy cię, oszuście! Nie myśl, że wywiniesz się nam żywy. — Śniady człowiek uniósł masywne ramię. Jego zwierzęca wściekłość była przytłaczająca. — Co to miał być za eliksir? — ryknął. — To tylko kolorowa woda! Nie wciskaj nam takich gówien.

 — Dorwij go!

 — Zarżnij!

Dwóch bladych ludzi krzyczało przez siebie. Jeden z nich miał szare włosy związane w koński ogon, a drugi był kompletnie łysy.

 — Naciągnąłeś nas. Chyba nikt nie ma nic przeciwko zatłuczeniu cię na śmierć.

 — C—czekaj! Czekaj chwilę! Źle mnie zrozumieliście. To naprawdę dobry eliksir. M—musieliście się gdzieś pomylić przy przygotowywaniu...

 — Zamknij się! Nadal masz jaja, żeby kłamać? — wrzasnął jeden.

 — Rozerwij mu usta i wyrwij ten parszywy język! A przy okazji pozbaw go paru zębów!

 — Eee! — pisnął. — P—proszę, uspokójmy się i porozmawiajmy bez uciekania się do przemocy. O—oddam wam wasze pieniądze!

 — Pieniądze? — uśmiechnął się śniady człowiek. Wyglądał zupełnie jak teatralny złoczyńca. — Oczywiście, że je oddasz. Zajmę się nimi jak z tobą skończę.

 — P—Pomocy! N—no dalej, młody! Pomóż mi! — Mężczyzna spojrzał na niego z błaganiem w oczach.

 — Hm? A ty kto? Jakiś koleżka tego oszusta? — Oczy człowieka z kucykiem niemal wyszły z orbit gdy spoglądał na Nezumiego ze złością.

 — Nigdy. Tylko przechodziłem. Pa pa. — Nezumi odwrócił się od nich. Ostatnią rzeczą, jakiej by chciał, byłaby bójka, co więcej w obronie złodzieja.

 — C—czekaj! Proszę, nie zostawiaj mnie!

 — Zamknij się!

Słyszał za sobą głuchy odgłos uderzanego ciała. Słyszał jak ktoś pada na ziemię.

 — P—przestań... pomóż, proszę.

 — Oszust jak ty powinien wiedzieć, co go czeka, Shion.

Nezumi stanął w miejscu.

 — Powiedziałeś Shion? — odwrócił się.

Mężczyzna przyczołgał się do niego, krwawiąc z kącika ust. Uczepił się Nezumiego, bez przerwy błagając o pomoc.

 — Masz na imię... Shion?

 — T—tak na siebie mówię, ale...

 — To nie jest twoje prawdziwe imię.

 — To imię mojego syna. J—jest kochanym maluszkiem, jak maleńki aster.

 — Twój syn?

„Nie ma mowy. Niemożliwe”. 

 — Hej, dzieciaku. — Mężczyzna z kucykiem zbliżył się do niego. — Jeśli tylko przechodziłeś, lepiej go nam oddaj. Albo...

 — Albo co?

Człowiek z kucykiem pstryknął palcami, gdy na jego twarzy pojawiał się szeroki uśmiech.

 — Albo pochowamy cię tu razem z nim.

 — O, myślę, że odmówię, jeśli ci to nie przeszkadza. Nie przepadam za leżeniem w piachu.

 — Hej, młody. — Śniady miał taki sam wulgarny uśmieszek. — Z bliska nie wyglądasz tak źle. Szkoda by było cię zakopywać. Chodź z nami. Będzie niezła zabawa.

 — Ej, czyli nie zauważyłeś, jaki jestem piękny, dopóki się nie przyjrzałeś? Dobrego wzroku i wyglądu to wam los poskąpił. 

 — Coś ty powiedział?!

Nezumi odłożył na ziemię swoje rzeczy, wzdychając. „No i kończy się jak zwykle. Shion, przez ciebie cały czas się w coś plączę. Mam nadzieję, że o tym wiesz”.

 — I ty przeciwko nam, co, bachorze?!

 — Wolałbym nie musieć.

 — Hah, nie szkodzi. Po prostu będziemy cię tłuc aż się uspokoisz. Kiedy już pozbędziemy się tego oszusta, będziemy mieć czas na ciebie.

 — Tylko z daleka od twarzy, jest warta fortunę.

 — Wiem. Heh heh, znaleźliśmy sobie diamencik. — Śniady człowiek oblizał usta. Zacisnął pięść i popędził naprzód. Jego ruchy wyglądały na wyćwiczone i płynne, jak przystało na kogoś przywykłego do przemocy i walki.

Nezumi wycofał się o krok i zagwizdał. Hamlet wyskoczył z jego włosów, by wbić się w twarz napastnika.

 — Argh! Co to?! 

Zanim zdążył złapać Hamleta, Nezumi wbił kolano w brzuch mężczyzny. Jego ogromne ciało bezgłośnie padło na ziemię. Nezumi przeskoczył nad nim, by znaleźć się tuż przy jego towarzyszu z kucykiem. 

 — T-ty mały...

Rzucił się na niego, wytrzeszczając oczy. Nezumi wyczuł, kiedy uderzy. Uchylił się przed ciosem, przysunął do mężczyzny i wbił mu pięść w gardło. Człowiek wychylił się do tyłu zanim padł na ziemię. On również nie mógł się już podnieść i jęczał jedynie skulony.

 — No to teraz po tobie.... — łysy, ostatni z napastników, wyciągnął sztylet. — Roztrzaskam cię.

Łysy poruszał się odrobinę mniej zwinnie niż jego towarzysze. Nezumi prześlizgnął się za niego, owinął ramię wokół jego szyi i zacisnął uścisk.

Sztylet padł u jego stóp. Nezumi kopnął go w stronę wody. Chwilę później usłyszał jak wpada do bajorka.

 — Nóż nie służy jedynie do wymachiwania nim. Sugerowałbym odrobinę treningu. — Nezumi jeszcze bardziej zacieśnił uścisk. Siła opuściła ciało mężczyzny. Gdy Nezumi go puścił, ten upadł na kolana, nabierając powietrza.

Hamlet wspiął się na ramię Nezumiego i zapiszczał cicho.

Usłyszał aplauz.

 — Genialne. Zupełnie jakbym oglądał sztukę w teatrze. Niesamowite. Po prostu wspaniałe. Doskonała robota. Hej, co ty...

Nezumi wyciągnął sakwę z pieniędzmi z torby niedoszłego złodzieja i zamknął ją w dłoni śniadego mężczyzny. Ten ze stłumionym jękiem uniósł nieznacznie głowę.

 — Przepraszam za to. Możecie wziąć to, jako zadośćuczynienie za to, co zrobił tamten gość i mu odpuścić? Proszę.

Śniady człowiek zamrugał. Zdał się kiwnąć lekko głową.

 — H-hej! To za dużo. To moje pieniądze!

 — W ten sposób cię zostawią. Czy może wolisz, żeby wszędzie za tobą łazili? Uwierz mi, takie typy nie odpuszczają.

Mężczyzna wzruszył ramionami i wrócił do klaskania.

 — Rozumiem. W każdym razie doskonała robota. Jestem pod wrażeniem.

 — Mieszkałeś kiedyś w No.6?

Klaszczące dłonie zamarły. Bez gadaniny i aplauzu, cisza zdawała się dzwonić w uszach Nezumiego.

 — Odpowiedz mi. Mieszkałeś w tym mieście?

 — ...Tak, mieszkałem. Ale pożegnałem się już dawno, dawno temu.

 — Dlaczego?

 — Dlaczego? Hmm, zobaczmy. Bo miasto było fałszywe, młody. A w takich przypadkach zawsze prędzej czy później wyjdzie szydło z worka. Wiedziałem, że No.6 spróbuje kontrolować wszystko dookoła, dominować, próbując się nie rozlecieć. Nie mógłbym znieść duszenia się w tym wszystkim.

„Ach tak. A więc przejrzał No.6. Widział czym jest i czym się stanie”.

 — I uciekłeś sam, zostawiając za sobą swojego ukochanego małego?

 — Nie mogłem przekonać żony, żeby poszła ze mną. Nie chciała opuścić No.6. Wydaje mi się, że nie ufała mi do końca.

 — Dobry osąd. Gdyby poszła z kimś tak nieodpowiedzialnym jak ty, byłaby już kupką kości.

 — Uprzejmy to ty nie jesteś. W każdym razie, to prawda? No.6 naprawdę zostało zniszczone? Zostało, co nie? Taki sztuczny świat nie mógłby za długo wytrzymać w naszej rzeczywistości. Fundamenty w końcu musiały pęknąć... prawda?

 — Jeśli tak, co masz zamiar zrobić?

 — Wrócę do domu.

 — Do domu? Do No.6? To trochę daleko.

 — Och, tylko sześć miesięcy marszu. To niedużo. Sam tak powiedziałeś.

 — Zobaczyłoby się żonę i syna, co? Nawet jeśli już raz ich porzuciłeś? Niezły z ciebie egoista.

 — Nie... to nie to. — Mężczyzna ucichł na moment, po czym podniósł głowę ze zdeterminowaniem. — Mam u ciebie dług. Uratowałeś mi życie. Więc coś ci powiem. Podejdź.

Wyprowadził Nezumiego z zagajnika. Trzy konie pasły się na uwięzi. Wszystkie ciemnobrązowej maści.

 — Nikt nas tu nie podsłucha. Weź to. — Mężczyzna wyciągnął spod koszuli niewielką torebeczkę. Najwyraźniej przez większość czasu nosił ją na szyi. Zarówno materiał jak i sznurek, na którym się trzymał, były wysłużone i wyblakłe.

 — To...

Wewnątrz znajdował się kamyk mniejszy od owoców na krzewach. Nezumi nie przyjrzał się nawet dla pewności. To było...

 — To jest... złoto?

 — Tak. Słuchaj teraz: wokół No.6 są złoża złota. Nie mam pojęcia o jak wielkim terenie mówimy, ale jest tam tego dużo.

 — Nie ma mowy.

 — To prawda. Odkryłem je kiedyś, jak byłem młodszy. Teraz wyglądam jak wyglądam, ale kiedyś byłem geologiem. Sprawdzaliśmy ziemię wokół No.6 i odkryliśmy między innymi właśnie to.

 — Ale ty to przemilczałeś, a w raporcie nie napisałeś ani słowa.

 — Oczywiście. Po co w ogóle miałbym to robić? Złoto nie przyniosłoby No.6 nic dobrego. Tylko masę problemów.

 — Domyślam się. — Nezumi poczuł przechodzący go słaby dreszcz.

 — Z tego co wiem, nikt jeszcze nie odkrył złóż. Nie słyszałem żadnych plotek. Poza tym No.6 zostało zniszczone, więc musi być tam niezłe zamieszanie. Co oznacza, że mogę spokojnie wejść i wyjść z miasta. Mogę nawet wydobywać złoto w biały dzień i nikt nic by mi nie zrobił.

 — Chwila. Gdzie dokładnie jest to twoje złoto?

 — Tereny od północy na południe. Część dociera nawet do niziny zwanej kiedyś Ziemią Mao. Ponad glebą nic nie widać. Złoto jest głęboko pod powierzchnią. Poza tym...

Mężczyzna zniżył głos, niemal mrucząc, jakby próbował zbudować napięcie.

 — Nie wiem tego na pewno, ale... jest możliwość, że pod No.6 znajdują się ogromne złoża rzadkich metali. Nikiel, gal, cyrkon, niob, ind... Więcej nie mogę powiedzieć, ale co o tym myślisz? Świetna wiadomość, co?

Dreszcze Nezumiego nieznacznie przybrały na sile.

 — ...Brzmi jak bajka. Tak właśnie oszukiwałeś ludzi przez cały ten czas, prawda? Jak na oszusta przystało.

 — Nie jestem oszustem. Jestem tym, który czeka.

 — Tym, który czeka?

 — Tak. Czekałem — na upadek No.6. I wygląda na to, że w końcu nadszedł czas. Muszę zacząć się przygotowywać do powrotu. Hej, może się przyłączysz? Nie mógłbym marzyć o lepszym partnerze. Chodźmy razem do No.6 i zagarnijmy dla siebie całą tę fortunę. 

Jego oczy błysnęły obrzydliwym, odrzucającym światłem. Nie tym żywym, które oświetlało drogę naprzód. Mroczny, mglisty blask jak z głębin zdawał się rozrzucać przynętę jak najbliżej.

„Ten człowiek...” — Nezumi zauważył, że zaciska zęby. — „Ten człowiek nie oszalał, ani nie próbuje mnie oszukać. Mówi prawdę — a przynajmniej wierzy w to, co mówi”.

 — I co masz zamiar zrobić z tymi pieniędzmi? Cieszyć się luksusową emeryturą? — „Nie. Nie tego on chce”.

 — Mam zamiar je kupić.

 — Co kupić?

 — No.6.

Przez krótki moment Nezumi nie był w stanie wyksztusić słowa, ani nawet odetchnąć. Wpatrywał się jedynie oszołomiony w mężczyznę.

 — Kupić No.6? O czym ty mówisz?

Mężczyzna włożył ciemny kamyk do torebeczki i uśmiechnął się uprzejmie.

 — Posłuchaj, młody człowieku. Jeśli masz zamiar zawładnąć światem, nie będziesz potrzebował armii, podwładnych, ani systemów monitoringu czy kontroli nad ludźmi. Potrzebne ci pieniądze. Pieniądze to największa i najbardziej znacząca broń tego świata. No.6 akurat tej części nie załapało. No i mieli pecha co do przywódcy.

 — Masz zamiar pieniędzmi zdobyć władcą No.6?

 — Och, nie wiem. — Mężczyzna przechylał głowę z boku na bok. — Kto wie, co przyniesie fatum? Nie jestem jakoś specjalnie ambitny. Nie muszę być władcą ani nikim takim.

 — Więc dlaczego?

 — Dla zabawy. Mogę zrobić ludziom w życiu spory bałagan i to własnymi rękami. To by była rozrywka. Po prostu wspaniała. Żadna gra nie mogłaby się z tym równać.

 — C... — Nezumi wciąż się w niego wpatrywał. W ogóle nie przypominał Shiona. Shion nigdy nie spojrzałby na ludzi jak na zabawki. Nigdy nie manipulowałby nimi dla rozrywki.

 — No.6 — to miasto się odbudowuje. Próbują stworzyć je od nowa, a ty chcesz wszystko zniszczyć, bo masz taki kaprys?

 — Odbudować? Nowe? Nie da rady. Nieważne, kto się tym zajmie ani jakie będzie mieć ideały. Koniec końców i tak zbuduje własny rząd i zacznie kontrolować ludzi. Takie są państwa—miasta, historia swoje już udowodniła. No.6 może się przebierać w nieskończoność, ale ani trochę się nie zmieni. Jeśli już nastąpi jakaś zmiana, to tylko w tym, czy osoba w centrum tego wszystkiego będzie głupia, czy inteligentna. Będzie mieć własny pomysł na utrzymanie ludzi w ryzach — jeśli jest głupi, nawet nie spróbuje się z tym ukryć; jeśli inteligentny, będzie sprytny i dyskretny. Głupiec w końcu doprowadzi do własnego zniszczenia, ale człowiek intelektu powoli zdobędzie władzę nad całym No.6. Takich typów najbardziej powinno się bać. Więc?

 — ...Co?

 — Jaka osoba odbudowuje No.6? Z twojego punktu widzenia, to ktoś głupi? A może inteligentny?

Nezumi pokręcił powoli głową. Czuł tępy ból w karku.

 — Jest naprawdę bystry, to geniusz. Nie mógłbym sobie go wyobrazić jako władcy, o którym mówisz.

 — Ach, musisz mieć o nim wysokie mniemanie, rozumiem. I musisz go znać — to on, nie ona, prawda? — musisz znać go dobrze, tak?

„W pewnym sensie znam go lepiej, niż ktokolwiek inny. A z drugiej strony, zupełnie nic o nim nie wiem”.

 — I wyjątkowo mocno w niego wierzysz.

„Wierzę w niego. Nic na tym świecie nie jest warte mojej wiary, jeśli nie mogę uwierzyć w Shiona. Wierzę w niego. Ale czy przypadkiem jednocześnie się go nie bałem?”

Nezumi zamilkł. Mężczyzna postąpił naprzód, przyglądając się mu uważnie.

 — Co ty na to? Chodź ze mną. Nie jestem pewien, co do metali, ale złoto na pewno tam jest.

Nezumi cofnął się pewnie o krok.

 — Nie, dziękuję. Wolę się przejść gdzie mnie nogi poniosą.

 — Ach tak... szkoda. — Mężczyzna wyglądał na naprawdę zawiedzionego. — Ale chyba nic z tym nie zrobię. To ja już pójdę. Chyba pożyczę sobie jednego konia. Biorąc pod uwagę, ile im zapłaciłem, chyba nie będą źli.

Mężczyzna złapał wodze konia z szarym ogonem, wsiadł na niego i odwrócił się.

 — Jeszcze jedno. Ludzie się zmieniają, chłopcze. Ten, w którego wierzysz, też się zmieni. Jak każdy, kto stoi na szczycie. A jeśli nie, zostanie zniszczony. Zapamiętaj to sobie lepiej.

Nezumi dotknął noża przyczepionego do pasa. „Może jeśli teraz się go pozbędę... jeśli go wykończę, mógłbym pozbyć się problemu, który mógłby potem zranić Shiona”.

Palce go świerzbiły. Nezumi złożył dłonie.

„Nigdy nie wybaczyłbym ci skrzywdzenia, a tym bardziej zabicia kogoś dla mnie”. 

„Nezumi, nie zabijaj go. Nie popełniaj dla mnie zbrodni”.

Shion trzymał go za rękę, błagając desperacko.

„Nezumi, nie zabijaj go”.

„Dokładnie. Właśnie to byś powiedział. Wiem, że byś tak powiedział i mnie zatrzymał. Zawsze byłeś i zawsze będziesz naiwnym, miłym gościem”.

„Shion...”

 — Cóż, jeśli przeznaczenie tak sobie zażyczy, znowu się spotkamy. — Mężczyzna pogonił konia lejcami i wbił w niego pięty. Zwierzę zarżało, po czym popędziło przed siebie. Mężczyzna i koń zniknęli w tumanach kurzu.

Wiatr dął, bujając krzewami.

Chmury zasłaniały niebo coraz bardziej w miarę jak ziemia pogrążała się w ciemnościach nocy.

„Shion”. 

Pomiędzy chmurami pojawiła się niewielka szpara, odsłaniająca ciemnofioletowe niebo. 

Błyszczała na nim samotna gwiazda.

Daleko pod tym niebem znajdowało się No.6.

Nezumi szedł z wiatrem, wciąż wpatrując się w tę gwiazdę.

==koniec rozdziału==

== Koniec No.6 Beyond ==

 ((Tak, to koniec. Już raz się pożegnałam, nie chce mi się po raz drugi (przepraszam) xD Wszyscy się teraz pewnie zgodzimy, że pani Asano mogłaby spełnić nasze życzenie i jakieś No.6 2 wykrzesać, prawda? =w= takie sobie podwaliny tym Beyond zrobiła przecież...

No, w każdym razie oczekuję, że nie zapomnicie o nas tak od razu i chociaż jakiejś znajomej czy znajomemu chłopców polecicie >D))